Ochrona katodowa to jedna z elektrochemicznych metod ochrony metali przed korozją elektrochemiczną, która polega na tym, że do chronionej konstrukcji dołącza się zewnętrzną anodę. W ten sposób powierzchnia chronionego metalu staje się katodą – elektrodą, na której zachodzą reakcje redukcji depolaryzatora, a nie zachodzi utlenienie metalu, czyli jego korozja. Dla zapewnienia bezpiecznego wieloletniego użytkowania producenci pokrywają wewnętrzną stronę zbiornika szklaną warstwą emalii ceramicznej. Stopień pokrycia emalią, w procesie emaliowania przemysłowego przekracza 99,9% wg wymagań normy DIN 4753 cz. 3. Nieuniknione są jednak niewielkie pory, które narażają zbiornik na korozję. Dlatego też nieodłącznym wyposażeniem każdego zbiornika musi być anoda. Anody magnezowe produkowane są ze stopu MgAl6Zn3, zgodnie z normą PN-EN 12438:2017-10, określającą skład chemiczny dla stopów magnezu na anody odlewane. Mają postać metalowego walca wykonanego ze srebrzystobiałego metalu. Anoda magnezowa ulega stopniowemu rozpuszczaniu, a po pewnym czasie całkowicie zanika. W tym samym momencie ustaje czynna ochrona zbiornika c.w.u. (na przykład bojlera) a blacha stalowa jest bardziej narażona na korozję. Dlatego anoda powinna być wymieniana co 18 miesięcy, a w niektórych specyficznych warunkach co 15 miesięcy. Praktyka eksploatacyjna wykazuje, że wielu użytkowników w ogóle o tym nie pamięta.